مروری بر شکل‌گیری تلویزیون در اصفهان

 به استناد ماده 42 قانون شهرداری مصوب سال 1334، انجمن شهر هر دستگاه گیرنده تلویزیون موظف به پرداخت عوارض بوده است. در نامه‌ای محرمانه به شماره 290/22/2/50 با موضوع عوارض به هر دستگاه گیرنده تلویزیون از سوی وزیر کشور خطاب به استانداری اصفهان آمده است: «موافقت می‌شود که از هر دستگاه گیرنده تلویزیون سالانه یک هزار و دویست ریال عوارض به نفع شهرداری وصول و از مبلغ وصولی نسبت به هر دستگاه سالانه یک هزار ریال به سازمان تلویزیون ملی ایران پرداخت گردد.»
با تأسیس ساختمان جدید و همچنین استفاده از خط ماکروویو اختصاصی برنامه‌های شبکه که عمدتا اخبار و رویدادهای استانی و موسیقی و… بودند، کیفیت و تنوع بهتری پیدا کردند. آن‌طور که رسانه‌ها گزارش داده‌اند در سال ۱۳۵۲ برنامه دوم تلویزیونی ملی ایران، یک‌سال زودتر از برنامه پیش‌بینی‌شده از طریق ارتفاعات کرکس (همان تجهیزات پیشین شبکه اول) به اصفهان رسید و از سال ۱۳۵۳ این شبکه از طریق خط مایکروویو شرکت ملی نفت ایران تقویت شد که کیفیت مطلوب‌تری داشت. در سال ۱۳۵۵ مجموعا مرکز اصفهان، ۱۸۷ ساعت تولید محلی داشته‌است. در همین سال، فرستنده‌های پرقدرت تلویزیونی که در ارتفاعات صعب‌العبور مارشینان واقع در شمال شرقی اصفهان نصب شده بود، آماده بهره‌برداری شده‌اند. فرستنده‌هایی که از آن‌ها نام برده شد، هر یک به قدرت دو کیلووات و چهارصد کیلووات تشعشع، کار خود را آغاز کرده و روی کانال‌ها ۱۱ و ۵ به تقویت برنامه‌های شبکه اول و دوم پرداختند. در سال 1357 نیز طبق اعلام سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران، «ابراهیم پیشه‌ور» از سوی استاندار وقت به سمت مدیرکلی رادیو و تلویزیون اصفهان منصوب شد. شبکه تلویزیونی مرکز اصفهان در تاریخ ۲۹ مرداد ماه سال 1375 افتتاح شد. این مرکز، در حال حاضر 280 ایستگاه و 720 فرستنده رادیو و تلویزیونی و اف‌ام دارد و به صورت شبانه‌روزی در حال فعالیت و پخش برنامه‌های مختلف است؛ درحالی‌که تا چندین سال پس از آغاز به کار، تنها محتوای تلویزیون اصفهان را اخبار تشکیل می‌داد. علی اکبر بکتاشیان، از پیش‌کسوتان تلویزیون، در این باره به قرن‌نامه (ضمیمه اصفهان‌زیبا) گفته: «در سال 1356 که وارد تلویزیون اصفهان شدم، این شبکه بیشتر شبیه به یک مرکز خبری بود و بسیار ضعیف عمل می‌کرد؛ به گونه‌ای که فقط صبح‌های جمعه یک ساعت برنامه محلی از آن پخش می‌شد. اصلا به طور کلی، تلویزیون ملی هم دو شبکه بیشتر نداشت که کانال دو نیز تازه راه‌اندازی شده بود. مراکز استان‌ها هم به غیر از خبر برنامه دیگری نمی‌توانستند تولید کنند. درواقع بیشتر آن‌ها گزارش‌های خبری تهیه و سپس آن را برای تهران به‌ویژه شبکه یک، ارسال می‌کردند. در اصفهان نیز وضعیت به همین شکل بود.» شرایط در اصفهان به مراتب و در مقایسه با خیلی از استان‌های دیگر بسیار بهتر بود: «اصفهان پس از شیراز نسبت به مراکز دیگر از امکانات خیلی خوبی بهره‌مند بود؛ حتی در آن، لابراتور وجود داشت و برخی از نگاتیو فیلم‌ها همان‌جا ظهور می‌شد و در اختیار تیم خبر قرار می‌گرفت؛ البته تولید فیلم بسیار محدود بود و کار تولیدی هم خیلی اندک. تا اینکه برنامه «صبح جمعه» کمی مفصل‌تر شد.
پس از آن کارها و فعالیت‌های تلویزیون به همت مرحوم «پیکری» تا حدودی گسترده‌تر شد؛ به‌ویژه برنامه‌های مربوط به جنگ. گروه‌های مختلف به جبهه اعزام می‌شدند و پس از آن می‌آمدند و محتوای خود را برای تولید در اختیار دست‌اندرکاران قرار می‌دادند.
در آن زمان، پخش تلویزیون بسیار فضای هیجانی پیدا کرده بود، چون باید گروه‌های اعزامی و همچنین کسانی را که در پشت مشغول به کار بودند تهییج می‌کردند. بچه‌های پخش و خبر تلاش‌های بسیار زیاد می‌کردند؛ چه آن‌هایی که در پشت جبهه فعالیت می‌کردند و چه آن دسته از افرادی که به جبهه اعزام می‌شدند. یک سنگری هم در محل سیما (در ساختمان پل‌فلزی) درست شده بود که برخی از فعالیت‌ها را آنجا انجام می‌دادند. صمیمیت و صداقت و ایمان و پشتکار همچون رزمنده‌هایی که برای نجات وطن مشغول به جنگ بودند در بین افراد به‌خوبی موج می‌زد.»
 از سوی دیگر، پس از گذشت چند سال از راه‌اندازی و فعالیت تلویزیون اصفهان، این مرکز با حمایت‌های استاندار وقت و همچنین علی لاریجانی، رئیس وقت صداوسیما مرکز اصفهان توانست پیشتاز راه‌اندازی شبکه استانی شود و برای اولین بار مرکزی مستقل را راه‌اندازی کند و به توسعه برنامه‌های خود بپردازد و ساعات آن را از چندین ساعت در روز به 24 ساعت افزایش دهد. از آن به بعد، فعالیت‌های تولیدی سیما بسیار چشمگیر شد؛ به‌طوری‌که در سال 1373، صداوسیمای مرکز اصفهان در بین سایر استان‌ها توانست جایگاه بهترین تولید سیما و موسیقی را به دست آورد.