ابتدای اردیبهشت را انگار وصل کرده اند به سعدی.  هر  طرف را که نگاه می کنی می بینی کسی دارد  دربار ه سعدی چیزی می گوید، بخصوص در شبکه‌های مجازی . هر کسی هم چیزی می گوید، یکی درباره غزلیات سعدی می گوید که در بین تمام غزلیات سرآمد است و حس و حالش فرق می کند و آن قدر زبانش امروزی و وصف حال جوانان است که انگار کسی همین دیروز این اشعار را نوشته است. یکی دیگر درباره گلستان می گوید و حکایت های ناب و زبان منحصر به فردش که آن قدر شاخص است که زبان فارسی را کلهم یک پله بالاتر  برده است و می توان آن را نقطه عطفی در زبان و ادبیات فارسی دانست و گفت زبان فارسی به پیش از گلستان و پس از آن تقسیم می شود . یکی دیگر با شوخی و مطایبه، از هزلیات سعدی می‌گوید و اینکه چطور می‌شود یک نفر که آن طور در بوستان و گلستان نصیحت می کند و استاد اخلاق است در هزلیاتش همچنین حکایت‌هایی را بیان کند؟ مگر می شود جمیع این نقیضین بود؟   و البته با زیرکی هم آدرس حکایت های خاص شیخ اجل را بدهد و بگوید به فلان جای دیوان او سر بزنید تا بفهمید منظورم کدام بخش است. اما واقعا چه باعث می شود که بعد از گذشت تقریبا هشتصد سال این همه مردم درباره یکی از شاعران تراز اولشان سخن بگویند و جوری از خاطراتشان با اشعار و آثار او بگویند که انگار تمام عمرشان را  با او گذرانده اند؟ اگر نیک بنگریم می‌بینیم بین تمام شاعران سرزمینمان شاید فقط سعدی باشد که مردم در سالروز تولدش این گونه درباره اش حرف می‌زنند، حتی اگر  سواد آکادمیک    ادبی نداشته باشند و معنی تمام واژه‌های آثارش را ندانند. اصلا شاید این ویژگی منحصر به فرد آقای خاص باشد که به گونه ای شعر سراییده و داستان و حکایت نوشته است که نه تنها در زمان خودش هم اسمی در می کند و همه او را به عنوان شاعری بزرگ می شناسند (مقبولیتی که نصیب هر شاعری در زمان حیاتش نمی شده است) بلکه مردمی هشتصد سال بعد هم با او همذات‌پنداری می‌کنند و غزلیاتش را از بر می کنند و به عنوان شاه بیت، ابیاتی را که دوست می‌دارند در صفحات مجازی خود می‌گذارند و پُز زبان و فرهنگشان را می دهند. دیروز که در فضای مجازی می گشتم و اشعار محبوب کاربران را نگاه می کردم، می دیدم یک بیت بسیار دست به دست چرخیده است: «پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار/جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو» بی‌شک این عبارت «پیام دادی» به مذاق کاربران مجازی خوش آمده است. شیخ اجل چه می دانسته که یک روز  «پیام دادن» چه روزگاری پیدا می کند؟ بعد از این بیت، غزلِ «خبرت خراب‌تر کرد جراحت جدایی/چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی» هم بسیار بر دل مردم خوش نشسته بود.  / گروه فرهنگ و هنر