البته بدیهی است که خودمان را با شهرهای دیگر هم می‌سنجیم. یادم است در دهه 70شمسی، دوستی تازه‌ازتهران‌برگشته، خطاب به یکی‌دو نفر از متصدیان فرهنگی شهرداری اصفهان گفت بروید از مدیران تهران کار بیاموزید! آن زمان جنبش تأسیس فرهنگ‌سراها در پایتخت به راه افتاده بود ولی چه‌بسا خیلی قبل‌تر از آن اصفهان و شهرداری آن توانسته بود برای بسیاری از شهرها مرجع کارآموزی در امور عمرانی باشد.
واقعیت این است که بسیاری و بلکه غالب استان‌های کشور ما به‌تنهایی و به‌طور مستقل اهمیتی در حد برخی از کشورهای همسایه و مشخصا کشورهای جنوب خلیج‌فارس دارند. مثلا می‌توان واقعا و بدون تعصب پرسید آیا استان اصفهان از منظر تمدنی مهم‌تر است یا امارات متحده عربی؟ استان فارس مهم‌تر است یا قطر؟ بنابراین مسئولان استانی و در اینجا شهردار اصفهان باید بتواند در حد چنین ابعادی عمل کند. شهردار اصفهان باید خود را میراث‌دار تمدن آل‌بویه، آل‌مظفر، سلاجقه و به‌ویژه صفویان بداند و بتواند راه ناتمام آن‌ها را برود و به کمال خود برساند.
ازجمله افرادی که تشخص فرهنگی داشتند و به شهرداری اصفهان رسیدند میرزاده عشقی و جناب نواب صفا را می‌شناسیم. جناب علی قاسم‌زاده نیز از همان جنس است. پس از دهه‌ها کسی غیر از بوروکرات‌ها و تکنوکرات‌ها شهردار اصفهان شده است. هرچند که من از منظر سلیقه و آرمان سیاسی با این بزرگوار فاصله بسیار دارم؛ ولی نمی‌توانم خوشحالی خودم را از چنین اتفاق فرخنده‌ای برای شهرم پنهان کنم. همین‌که یکی از اهالی فرهنگ با آن رأی خیره‌کننده توانست شهردار شود جای خوشحالی دارد.. به‌رغم شناخت مختصری که از ایشان دارم به گمانم بتواند یادگار نیکی از خود به‌جا گذارد و چراغ یاد دوستان شهیدش را در معاصریتی معنادار روشن نگاه دارد.
در پایان می‌خواهم یک خواسته کاملا مشخص از شهردار اصفهان داشته باشم. خواسته‌ای که ای‌کاش همه مسئولان کشور به آن دقت می‌کردند:
آقای قاسم‌زاده عزیز! شهر مِلک مشاع است. تصرف در ملک مشاع قاعده دارد و باید حد نگه داشت و سهم همگان را کماهوحقه داد. در این خاک پرگهر و در اینجا ولایت ما اصفهان آدم‌های بسیار گونه‌گونی زندگی می‌کنند و همه حق آب‌وگل دارند. سهم هیچ گروهی را فراموش نکنید. از سهم ناتوانان جسمی گرفته تا سهم کسانی که مثل شما فکر نمی‌کنند و سبک دیگری برای زندگی دارند. مثل بعضی نباشید که با نشستن بر منصب گمان می‌کنند جایی را فتح کرده‌اند و حالا نوبت به گرفتن برده و کنیز و تقسیم غنائم و دوشیدن گاو شیرده است.
