در آخرین گام و بازی با عراق که به عنوان سخت‌ترین بازی این مرحله هم از آن یاد می‌شد، شاگردان اسکوچیچ ابتدا با اتکا به گردش توپ مناسب، حرکات ترکیبی هماهنگ و استفاده از تمام فضاهای زمین توانستند در نیمه اول به دفاع حریف فشار بیاورند و گل برتری را بزنند و سپس در نیمه دوم با یک دفاع تیمی و منطقی این نتیجه را حفظ کردند. ایران با آرایش ۴-۴-۲ بازی را آغاز کرد که جهانبخش و قلی‌زاده، دو هافبک خلاق و با قدرت دریبلینگ بالا پشت سر دو مهاجم تیم بازی می‌کردند و عقب تر از آن‌ها نوراللهی و عزت اللهی بودند که هماهنگی این چهار نفر برای حرکت در فضاهای بین خطوط حریف و ارسال توپ به این مناطق برای دفاع عراق بسیار آزاردهنده بود.
شیوه دفاع عراق در خط هافبک، یارگیری منطقه‌ای بود و از خط نیمه زمین به عقب این سبک دفاع را اجرا می‌کردند. البته مهاجم نوک این تیم، متفاوت از هافبک‌ها کارهای تدافعی را انجام می‌داد و با پرس و تعقیب توپ سعی می‌کرد مانع از گردش توپ بی درد سر بازیکنان ایران در عقب زمین باشد ولی مدافعان ایران با حضور کنعانی زادگان، خلیل زاده و حاجی صفی یک مثلث را عقب زمین تشکیل می‌دادند تا بتوانند مقابل پرس او توپ را مطمئن تر به گردش در بیاورند.
در مرحله دوم و پس از رسیدن توپ به یکی از هافبک‌های مرکزی ایران در نیمه زمین عراق، یکی از هافبک‌های عراق که در شیوه یارگیری منطقه‌ای مسئول یارگیری در آن منطقه بود، به هافبک صاحب توپ ایران نزدیک می‌شد و اجازه بازی رو به جلو را به او نمی‌داد. همچنین برای کنترل قلی زاده و جهانبخش، این دو بازیکن در کناره‌ها توسط مدافع کناری آن سمت یارگیری می‌شدند و پس از دریافت توپ در کناره‌ها تحت فشار قرار می‌گرفتند. مثل جدال قلی زاده و علی عدنان در سمت راست خط حمله ایران و سمت چپ خط دفاع عراق که به محض صاحب توپ شدن قلی زاده، علی عدنان به او نزدیک می‌شد و فضای حرکت را از او می‌گرفت.
این شرایط کار را برای تیم ایران در رسیدن به دروازه عراق سخت می‌کرد. تا دقایقی حملات ایران ناموفق بوده و بازیکنان در رساندن توپ به دو مهاجم تیم در موقعیت مناسب ناکام بودند، تا زمانی که برنامه عوض شد.
پس از گذشت حدودا پانزده دقیقه، اقدام برای نفوذ از طریق حرکات ترکیبی و حرکت بین خطوط نسبت به حرکات انفرادی از کناره‌ها بیشتر شد. بازیکنان ایران سعی می‌کردند از شیوه یارگیری منطقه‌ای عراق برای فضاسازی و از محدودیت‌های این سبک دفاع کردن برای حرکت بین خطوط حریف استفاده کنند. یکی از مشکلات یارگیری منطقه‌ای این است که با حرکت یک بازیکن از تیم مهاجم از یک منطقه به منطقه دیگر، مسئولیت یارگیری او در تیم مدافع به بازیکن دیگری منتقل می‌شود و اگر تیم مدافع در تشخیص این حرکات خوب عمل نکند، بازیکنان حریف می‌توانند در مناطق حساس زمین لحظاتی آزاد و بدون مدافع مستقیم باشند. کاری که جهانبخش و قلی زاده پس از تغییر برنامه تیم انجام دادند، دقیقا استفاده از همین ضعف بود.
زمانی که نوراللهی یا عزت اللهی هافبک‌های عراق را درگیر خودشان می‌کردند، قلی زاده یا جهانبخش با حرکت به سمت مرکز خود را از مدافع کناری عراق جدا می‌کردند و با آمدن آن‌ها به مناطق مرکزی زمین، هافبک‌های عراق بودند که وظیفه داشتند یارگیری را با آن‌ها انجام دهند در حالی که جلوتر مشغول پرس هافبک‌های ایران بودند.
به این ترتیب قلی زاده یا جهانبخش می‌توانستند در فضای بین خط هافبک و دفاع حریف آزادانه حرکت کنند و صاحب توپ شوند. اگر هافبک دفاعی عراق بازی خوانی خوبی انجام می‌داد و می‌توانست این حرکت را پیش بینی کند، این نقشه ایران نیز با مشکل مواجه می‌شد.
مورد اثر گذار دیگر در بالا رفتن کیفیت حملات ایران، اضافه شدن مدافعان کناری به حملات بوده که تک گل این بازی هم روی همین حرکات زده شد. در حالی که مدافعان کناری عراق متمرکز بر حرکت هافبک‌های کناری ایران بودند، محرمی و حاجی‌صفی می‌توانستند به حمله اضافه شوند و از فضاسازی‌های قلی زاده و جهانبخش در کناره‌ها استفاده کنند.
گلی که ایران روی حرکت حاجی‌صفی از سمت چپ زد حاوی نکات زیادی بود که با استفاده از هوش بازیکنان در شناسایی فضا، استفاده از تمام عرض زمین و هماهنگی بالا به دست آمد. پس از این گل تیم ایران در نیمه دوم دفاعی تیمی و منطقی را ارائه داد که در نهایت به ثبت کلین شیت و پیروزی هم منجر شد. موفقیت ایران در فاز دفاع بیش از این که به عملکرد فردی بازیکنان خط دفاع مربوط باشد، مربوط به همکاری تمام بازیکنان و کمک بازیکنان خطوط جلوتر به مدافعان در امر دفاع کردن است. هافبک‌های کناری ایران با برگشت به عقب و حضور موثر در دفاع نقش مهمی در جلوگیری از نفوذ عراق از کناره‌ها داشتند.
همچنین مهاجمان هم با دوندگی و فشار به مدافعان و هافبک دفاعی عراق که مسئول پخش توپ بودند، به آن‌ها اجازه نمی‌دادند بازی را به مرکز و عمق بیاورند و مجبورشان می‌کردند بازی را به کناره‌ها ببرند. همین موضوع باعث شد عراق نتواند از یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوتش یعنی فرارهای در عمق مهند علی به شکاف‌های خط دفاع استفاده کند.
به همین خاطر در نیمه دوم پس از کنترل کامل این بازیکن خطرناک، مجبور شدند او را با یک مهاجم قدرتی با توانایی بالاتر در زدن ضربات سر تعویض کنند و به بازی مستقیم رو بیاورند.
بازیکنان تاثیرگذار دیگر در دفاع تیمی ایران هم هافبک‌های دفاعی بودند. عزت اللهی نوراللهی و سرلک که در این بازی به عنوان هافبک دفاعی بازی کردند با دوندگی زیاد فضاها را پوشش می‌دادند و نزدیک به توپ برتری عددی ایجاد می‌کردند، همچنین در جلوگیری از حرکات در عمق عراق هم نقش مهمی داشتند. در مجموع تیم ملی ایران در چند بازی اخیر نمایش‌های امیدوار کننده‌ای از خود نشان داد که با حفظ روند فعلی و برطرف کردن چند ضعف و همین طور فراهم کردن زمینه برای استفاده بهتر از پتانسیل برخی بازیکنان می‌تواند شانس خوبی در صعود به جام جهانی قطر و سپس درخشش در جام ملت‌های آسیا داشته باشد.
